Μυθιστορίες του εφήμερου, Δήμητρα Μήττα

Σταύρου Βαβούρη Ποιήματα ενός μείζονος ποιητή που άφηνε τα ποιήματα να τον πηγαίνουν, καθώς αυτά πήγαιναν Να, που Φλέγομαι, που καίγομαι και καίω που χάνομαι που γίνομαι φωτιά. Ο Σταύρος Βαβούρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925 και πέθανε το 2008 σε ηλικία 83 ετών, ανάπηρος σε όλη του τη ζωή, με μια αίσθηση απελευθέρωσης και ανεξαρτησίας στη θάλασσα, τόπος και πηγή έμπνευσής του, καθηγητής φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση, δημόσιος υπάλληλος, και με διευθυντικά καθήκοντα, ποιητής, με αφορμή και γραμματικά και συντακτικά φαινόμενα, αλλά και λογικούς συλλογισμούς που διδάσκονται στο μάθημα της φιλοσοφίας, μέσω των οποίων μιλούσε για παρωχημένα αισθήματα και πρόσωπα / σε χρόνο πάντα υπερσυντέλικο / κι όταν ακόμη τα πιστεύαμε ενεστώτα , για το εφήμερο των αισθημάτων, για την αβεβαιότητα ακόμη και του πραγματικού, για το δυνατό αλλά καθόλου οριστικό, για τη ματαιότητα των προσδοκιών, αλλά και για τη ματαιότητα να προσδοκά κανείς το βέβαιο, λ.χ. τον θάνατο – πεθαίνεις τελικά . ...

Αλεξάνδρα Μπακονίκα Το σβήσιμο   Χήρα κι άτεκνη,  από ραγδαία αρρώστια ο θάνατος την πλησίαζε. Τα ερωτικά γράμματα που της έστελνε ο άνδρας της  πριν από δεκαετίες τα έκαψε στο πίσω μέρος του κήπου της.  Σαν ιερουργία που εξαγνίζει  με συντριβή τα έκαψε  για τη δυνατή αγάπη τους μέσα στα χρόνια.  Μακρινοί συγγενείς θα κληρονομούσαν το σπίτι της,  τα ερωτικά γράμματα κι άλλα αντικείμενα  με αδιαφορία θα τα πετούσαν στα άχρηστα. (Από την τελευταία ποιητική της ποιήτριας  Ο κόσμος απροκάλυπτα, Εκδόσεις Εντευκτήριο)