Ονειρεύτηκα κάποτε ένα νησί. Αμοργός 2018
Σε όσους έκαναν δυνατό αυτό το ταξίδι και σε όσους συνάντησα εκεί Οδός Αμοργού Το νησί της Αμοργού το ονειρεύτηκα πρώτη φορά, όταν διάβασα το βιβλίο της Κρίστης Στασινοπούλου Επτά φορές στην Αμοργό . Χρόνια μετά δεν ήθελα πια να το ονειρεύομαι. Ήθελα να το δω. Να το περπατήσω. Γυρνώντας από το ταξίδι των δεκατριών ημερών ένα πειραχτήρι μου είπε: «Πέρασες από όλα τα μέρη που έγραφε το βιβλίο;». Όχι, δεν είχα το βιβλίο μαζί μου, δεν ακολούθησα βήμα το βήμα τα μέρη που πάτησε η συγγραφέας, έκανα τις δικές μου πορείες, τις χάραξα. Ελπίζω, τώρα που έφυγα, οι πέτρες να ψάχνουν και το δικό μου πάτημα. Ο ανιμισμός με κάνει να αναρωτιέμαι αν τους λείπει η περπατησιά μου. Ανοησία του ανθρώπου που ελπίζει στην αιωνιότητα της παρουσίας του. Ακόμη και σε ό,τι άψυχο ακούμπησε. Ίσως περισσότερο σε αυτό. Περπάτησα, λοιπόν, στο νησί. Από την Αιγιάλη στα Θολάρια, από εκεί στη Λαγκάδα –ή μήπως δεν ήταν την ίδια μέρα; Το αλεστήρι της μνήμης συγκολλάει και δεν ξεχωρίζει. Θα κοιτάξω τ...