Μυθιστορίες του εφήμερου, Δήμητρα Μήττα

Τη βρήκε σε μια γωνιά καθισμένη, να κλαίει με κρυμμένο το πρόσωπο στα γόνατα που είχε αγκαλιάσει με τα χέρια. «Γιατί κλαις μικρούλα μου;» Από τους λυγμούς μόλις που μπορούσε να καταλάβει τι του έλεγε. «Έχασα τη φτερούγα μου. Ψάχνω τη φτερούγα μου.» Ποιο κάτω βρήκε μια γυναίκα που έκλαιγε κι αυτή γοερά. «Δεν έχω φτερούγα», του είπε. Παρακάτω, βρήκε έναν ηλικιωμένο άνθρωπο να στέκεται αμήχανος. «Είχα φτερούγες και δεν τις έδωσα. Μου έμειναν τώρα και δεν ξέρω τι να τις κάνω. Με βαραίνουν στα πλευρά.» Του υπέδειξε ότι εκεί πιο κάτω υπήρχαν δυο που έψαχναν για φτερούγες. «Είναι αργά πια. Δεν ξέρω πώς να της απλώνω για να χώνονται από κάτω. Είναι πια πολύ αργά.» Πήγε να φύγει, αλλά τον βάραιναν οι φτερούγες που πήγαιναν να ανοίξουν αλλά δεν το κατάφερναν. Και όταν πήγε λίγο να ανοίξει η μια, για να μπορέσει να τον κάνει να ισορροπήσει στο βάδισμά του, τον παρέσυρε με το βάρος της στον βυθό της λίμνης.  

«Τσίρκα και Σολωμού» Photo: Mikhaïl Kobakhidzé -"Γωνία Τσίρκα και Σολωμού για αεροδρόμιο". Αεροδρόμιο. Δεν τον συνέφερε η διαδρομή. Μεγάλη εβδομάδα και ο κόσμος κυκλοφορούσε στο κέντρο της πόλης. Διπλές και τριπλές μισθώσεις θα μπορούσε να κάνει. Και με το δώρο μαζί θα μπορούσε να βγάλει χοντρό μεροκάματο. Κι ωστόσο, γουστάριζε μια βόλτα από παραλία μεριά. Ειδικά σήμερα που ο καιρός ήταν βροχερός. Εικοσιπέντε χρόνια ταξιτζής και κάθε άνοιξη με βροχή να πέφτει το μεροκάματο, γιατί προτιμούσε να τρέχει στους βρεγμένους δρόμους, με κατεβασμένη την ταμπελίτσα που έγραφε ελεύθερο και αδιαφορώντας για τα τεντωμένα χέρια στο πεζοδρόμιο. Αεροδρόμιο. Δεν τον συνέφερε. Αλλά να πάρει ο διάβολος, ύστερα από τόσα χρόνια στην πιάτσα, μπορούσε να κάνει και τις επιλογές του. Το κέφι του. Τη βόλτα του. Την τσάρκα του. Όχι σαν τα πρώτα χρόνια που τα μάτια του είχαν αλληθωρίσει με το να κοιτάει με το ένα στο δρόμο και με το άλλο στα πεζοδρόμια για σηκωμένα χέρια. Και να ε...