Ένα σχόλιο από αφορμή το βιβλίο της Πέπης Ρηγοπούλου "Ο Νάρκισσος. Στα ίχνη της εικόνας και του μύθου".
Fabula de nobis narratus (ο μύθος μας αφορά) Στο βιβλίο της Πέπης Ρηγοπούλου Ο Νάρκισσος. Στα ίχνη της εικόνας και του μύθου (Πλέθρον: Αθήνα, 1994) ο αναγνώστης βιώνει πολύ νωρίς τη συμμετοχή του στο βιβλίο μέσα από τον μυητικό καθρέφτη του εξώφυλλου, που τον εξαναγκάζει να μιμηθεί την πράξη του Νάρκισσου και να δει αποσπασματικά, και ανάλογα με την απόσταση από την οποία κρατά το βιβλίο, την εικόνα του προσώπου του. Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε τρία μέρη, κατ’ ουσίαν δύο –το τελευταίο, και πολύ σύντομο μέρος, λειτουργεί ως συμπέρασμα ή ως συμφυρση των δύο πρώτων –αντικείμενο των οποίων είναι δύο ακραίες χρονικές στιγμές: το παρελθόν και το μέλλον. Το πρώτο μέρος έχει τον τίτλο «Η σκηνή του μύθου και της τέχνης» και πραγματεύεται ένα ζήτημα αισθητικής μέσα από τον μύθο του Νάρκισσσου. Στο δεύτερο, με τον τίτλο «Ουτοπίες», η συγγραφέας συζητά το ομώνυμο θέμα που απασχόλησε τις πρωτοπορίες και οι οποίες «εξόρισαν» το παρελθόν και τη μνήμη, και βέβαια τη μυθολογία, για χάρη εν...