Μυθιστορίες του εφήμερου, Δήμητρα Μήττα

Fabula de nobis narratus (ο μύθος μας αφορά) Στο βιβλίο της Πέπης Ρηγοπούλου Ο Νάρκισσος. Στα ίχνη της εικόνας και του μύθου (Πλέθρον: Αθήνα, 1994) ο αναγνώστης βιώνει πολύ νωρίς τη συμμετοχή του στο βιβλίο μέσα από τον μυητικό καθρέφτη του εξώφυλλου, που τον εξαναγκάζει να μιμηθεί την πράξη του Νάρκισσου και να δει αποσπασματικά, και ανάλογα με την απόσταση από την οποία κρατά το βιβλίο, την εικόνα του προσώπου του. Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε τρία μέρη, κατ’ ουσίαν δύο –το τελευταίο, και πολύ σύντομο μέρος, λειτουργεί ως συμπέρασμα ή ως συμφυρση των δύο πρώτων –αντικείμενο των οποίων είναι δύο ακραίες χρονικές στιγμές: το παρελθόν και το μέλλον. Το πρώτο μέρος έχει τον τίτλο «Η σκηνή του μύθου και της τέχνης» και πραγματεύεται ένα ζήτημα αισθητικής μέσα από τον μύθο του Νάρκισσσου. Στο δεύτερο, με τον τίτλο «Ουτοπίες», η συγγραφέας συζητά το ομώνυμο θέμα που απασχόλησε τις πρωτοπορίες και οι οποίες «εξόρισαν» το παρελθόν και τη μνήμη, και βέβαια τη μυθολογία, για χάρη εν...

Αχ. Ανάσανε βαθιά. Ρούφηξε τον αέρα για να γεμίσει το κορμί της, να το φουσκώσει και να τη σηκώσει ψηλά. Αχ. Ξαπλωμένη μέσα στις φτέρες δίπλα στον πύργο των Κατελούτζι. Σηκώθηκε. Ο αέρας την τράβηξε προς τα πίσω. Με δυσκολία προχώρησε μπροστά μέχρι την άκρη του βράχου, στον νότιο τοίχο του κάστρου. Δεν κινδύνευε να πέσει στο κενό, γιατί ο αέρας ερχόταν από τη θάλασσα. Δέχτηκε με όλη την ψυχή της ανοιχτή τη δύναμή του. Της έπαιρνε το φουστάνι προς τα πίσω, και το κορμί και το πρόσωπο. Αχ και να γινόταν να της το σκίσει λουρίδες λουρίδες. Την άλλη φορά που θα έρθει θα φορέσει κάτι αραχνοϋφαντο, για να της γλείψει το κορμί. Ξαφνικά ο αέρα άλλαξε. Χρειάστηκε να αγκαλιάσει τον τοίχο του πύργου, για να μην πέσει. Λίγο ακόμη και θα την έκαμνε να πετάξει πάνω από τη θάλασσα. Λίγο ακόμη για να το πιστέψει και να αφεθεί. Για καλό και για κακό έβαλε στις τσέπες της τις πέτρες που της πρόσφεραν.  Και άλλοι αέρηδες τη σήκωσαν από τότε σε άλλα νησιά. Αλλά πάντα μετρούσε την έντασ...

Τη βρήκε σε μια γωνιά καθισμένη, να κλαίει με κρυμμένο το πρόσωπο στα γόνατα που είχε αγκαλιάσει με τα χέρια. «Γιατί κλαις μικρούλα μου;» Από τους λυγμούς μόλις που μπορούσε να καταλάβει τι του έλεγε. «Έχασα τη φτερούγα μου. Ψάχνω τη φτερούγα μου.» Ποιο κάτω βρήκε μια γυναίκα που έκλαιγε κι αυτή γοερά. «Δεν έχω φτερούγα», του είπε. Παρακάτω, βρήκε έναν ηλικιωμένο άνθρωπο να στέκεται αμήχανος. «Είχα φτερούγες και δεν τις έδωσα. Μου έμειναν τώρα και δεν ξέρω τι να τις κάνω. Με βαραίνουν στα πλευρά.» Του υπέδειξε ότι εκεί πιο κάτω υπήρχαν δυο που έψαχναν για φτερούγες. «Είναι αργά πια. Δεν ξέρω πώς να της απλώνω για να χώνονται από κάτω. Είναι πια πολύ αργά.» Πήγε να φύγει, αλλά τον βάραιναν οι φτερούγες που πήγαιναν να ανοίξουν αλλά δεν το κατάφερναν. Και όταν πήγε λίγο να ανοίξει η μια, για να μπορέσει να τον κάνει να ισορροπήσει στο βάδισμά του, τον παρέσυρε με το βάρος της στον βυθό της λίμνης.  

«Τσίρκα και Σολωμού» Photo: Mikhaïl Kobakhidzé -"Γωνία Τσίρκα και Σολωμού για αεροδρόμιο". Αεροδρόμιο. Δεν τον συνέφερε η διαδρομή. Μεγάλη εβδομάδα και ο κόσμος κυκλοφορούσε στο κέντρο της πόλης. Διπλές και τριπλές μισθώσεις θα μπορούσε να κάνει. Και με το δώρο μαζί θα μπορούσε να βγάλει χοντρό μεροκάματο. Κι ωστόσο, γουστάριζε μια βόλτα από παραλία μεριά. Ειδικά σήμερα που ο καιρός ήταν βροχερός. Εικοσιπέντε χρόνια ταξιτζής και κάθε άνοιξη με βροχή να πέφτει το μεροκάματο, γιατί προτιμούσε να τρέχει στους βρεγμένους δρόμους, με κατεβασμένη την ταμπελίτσα που έγραφε ελεύθερο και αδιαφορώντας για τα τεντωμένα χέρια στο πεζοδρόμιο. Αεροδρόμιο. Δεν τον συνέφερε. Αλλά να πάρει ο διάβολος, ύστερα από τόσα χρόνια στην πιάτσα, μπορούσε να κάνει και τις επιλογές του. Το κέφι του. Τη βόλτα του. Την τσάρκα του. Όχι σαν τα πρώτα χρόνια που τα μάτια του είχαν αλληθωρίσει με το να κοιτάει με το ένα στο δρόμο και με το άλλο στα πεζοδρόμια για σηκωμένα χέρια. Και να ε...

Μια αναδρομή και, ελπίζω , ένα μέλλον για τη δική μου Ιοκάστη , όπου ο  γνωστός μύ θ ος αντιστρέφεται και η Ιοκάστη γίνεται πρωταγων ί στ ρια της ιστορίας. Μάνα στερημένη με βίαιο τρόπο από το παιδί που γέννησε, θηλυκή με μια θηλυκότητα προσβεβλημένη, γυναίκα μάσκα, μόλις της δίνεται η ευκαιρία διεκδικεί το δικαίωμα στη θηλυκότητα, στη μητρότητα και στην αλήθεια του συναισθήματος μέσα από μια σχέση που τη βιώνει σαν οφειλή απέναντι στη βιασμένη της μήτρα. Αυτή η ενσυνείδητα αιμομικτική μητέρα είναι ένα τέρας ή μια γυναίκα που πάνω απ’ όλα ήθελε να είναι μάνα; Το μικρό αυτό θεατρικό έργο το πρόσεξε για πρώτη φορά ο Απόστολος Αποστολίδης, ο οποίος το συμπεριέλαβε στα Θεατρικά Βραδινά με γενικό τίτλο "Προς παράσταση" , που διοργάνωναν οι θεατρικές ομάδες Λύκη Βυθού και Angelus Novus στο στρατόπεδο Κόδρα (Μάρτιος 2006). Τον ρόλο της Ιοκάστης είχε κρατήσει τότε η Αφροδίτη Ιωαννίδου και του Οιδίποδα ο Στάμος Στάμογλου σε σκηνοθετική επιμέλεια Α. Αποστολίδη.  Ο δεύτ...

  Σε όσους έκαναν δυνατό αυτό το ταξίδι και σε όσους συνάντησα εκεί Οδός Αμοργού Το νησί της Αμοργού το ονειρεύτηκα πρώτη φορά, όταν διάβασα το βιβλίο της Κρίστης Στασινοπούλου Επτά φορές στην Αμοργό . Χρόνια μετά δεν ήθελα πια να το ονειρεύομαι. Ήθελα να το δω. Να το περπατήσω. Γυρνώντας από το ταξίδι των δεκατριών ημερών ένα πειραχτήρι μου είπε: «Πέρασες από όλα τα μέρη που έγραφε το βιβλίο;». Όχι, δεν είχα το βιβλίο μαζί μου, δεν ακολούθησα βήμα το βήμα τα μέρη που πάτησε η συγγραφέας, έκανα τις δικές μου πορείες, τις χάραξα. Ελπίζω, τώρα που έφυγα, οι πέτρες να ψάχνουν και το δικό μου πάτημα. Ο ανιμισμός με κάνει να αναρωτιέμαι αν τους λείπει η περπατησιά μου. Ανοησία του ανθρώπου που ελπίζει στην αιωνιότητα της παρουσίας του. Ακόμη και σε ό,τι άψυχο ακούμπησε. Ίσως περισσότερο σε αυτό. Περπάτησα, λοιπόν, στο νησί. Από την Αιγιάλη στα Θολάρια, από εκεί στη Λαγκάδα –ή μήπως δεν ήταν την ίδια μέρα; Το αλεστήρι της μνήμης συγκολλάει και δεν ξεχωρίζει. Θα κοιτάξω τ...